Στο Αγιολόγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας υπάρχουν άγιοι που δεν είναι και τόσο γνωστοί στους πολλούς, καθώς και μερικοί εντελώς άγνωστοι, παρά το ότι δεν υστερούν σε τίποτα από τους περισσότερο γνωστούς αγίους. Μάλιστα, κάποιοι από αυτούς ίσως είναι και ανώτεροι, επειδή «αστήρ αστέρος διαφέρει εν δόξη». Συνήθως, δίδεται από την πλειονότητα των πιστών μεγαλύτερη βαρύτητα στα θαύματα που έχουν σχέση με σωματικές ιάσεις και αυτός είναι προφανώς ένας από τους λόγους που οι περισσότεροι γνωρίζουν κυρίως τα ονόματα των αγίων εκείνων, οι οποίοι έχουν το χάρισμα των ιαμάτων. Τα ονόματα των περισσοτέρων Αποστόλων και μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας μας, οι οποίοι ανωγίσθηκαν με όλες τους τις δυνάμεις και συνέβαλαν τα μέγιστα στο να εξαπλωθή το Ευαγγέλιο σε όλη την οικουμένη, στο να παραμείνη ανόθευτη η πίστη, και να διασωθή ο ορθόδοξος τρόπος ζωής και σωτηρίας, χωρίς να σημαίνη ότι δεν επιτελούν και σωματικές ιάσεις, παραμένουν άγνωστα στους πολλούς και σπάνια ακούονται. Παλαιότερα οι άνθρωποι, ίσως επειδή ήσαν ως επί το πλείστον πολύτεκνοι, έδιναν στα παιδιά τους εκτός από τα οικογενειακά ονόματα, και το όνομα του αγίου ο οποίος εόρταζε την ημέρα της γεννήσεως του παιδιού και έτσι διασώζονται και μερικά «σπάνια» ονόματα, όπως το Δορυμέδων, το οποίο έφερε συμμαθητής μου.
Οι μάρτυρες Τρόφιμος Σαββάτιος και Δορυμέδων, τους οποίους ο ιερός υμνογράφος αποκαλεί, τον πρώτο μακάριο και της Εκκλησίας εντρύφημα, τον δεύτερο πάνσοφο και των αθλητών εγκαλλώπισμα, και τον τρίτο δόξα των ευσεβών, ανήκουν στην κατηγορία των αγνώστων στους πολλούς αγίων, έζησαν τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους και μαρτύρησαν στην Αντιόχεια.
Οι άγιοι Τρόφιμος και Σαββάτιος βρέθηκαν κάποτε στην Αντιόχεια, είδαν τα όργια που γίνονταν προς τιμήν του Απόλλωνα και τα αποδοκίμασαν δημοσίως, με αποτέλεσμα να συλληφούν και να οδηγηθούν στον ειδωλολάτρη ηγεμόνα Ηλιόδωρο, ο οποίος διέταξε να μαστιγωθούν ανελέητα με μαστίγια γεμάτα καρφιά. Οι σάρκες τους κόβονταν κομμάτια και το αίμα έρρεε σαν ποτάμι, με αποτέλεσμα ο Σαββάτιος να αφήση την τελευταία του πνοή. Ο Τρόφιμος συνέχισε να παραμένη όρθιος και οδηγήθηκε σε σκληρότερο ηγεμόνα, τον Περώνιο, ο οποίος τον έγδαρε ζωντανό και τον έρριξε μισοπεθαμένο στην φυλακή. Εκεί στην φυλακή τον επισκέφθηκε κάποιος βουλευτής ονόματι Δορυμέδων, ο οποίος είχε παρακολουθήσει τα βασανιστήρια των μαρτύρων και βλέποντας την υπομονή, την ηρεμία και την ανεξικακία τους πίστευσε στον Χριστό και θέλησε να συναντήση τον άγιο Τρόφιμο και να συνομιλήση μαζί του. Βγαίνοντας από την φυλακή ο Δορυμέδων ομολόγησε την πίστη του στον Χριστό, με αποτέλεσμα να βασανισθή σκληρά και να ριχθή μαζί με τον άγιο Τρόφιμο στα άγρια θηρία, τα οποία όμως σεβάσθηκαν τους μάρτυρες και δεν τους πείραξαν καθόλου. Η αρκούδα και η λεοπάρδαλη, παρά το ότι ήσαν πεινασμένες, πλησίασαν τους μάρτυρες και στάθηκαν στα πόδια τους σαν ήμερα αρνάκια. Τότε, στάλθηκε εναντίον τους και ένα εξαγριωμένο από την πείνα λιοντάρι, το οποίο όμως συμπεριφέρθηκε κατά τον ίδιο τρόπο με τα δύο προηγούμενα θηρία. Όταν είδε την συμπεριφορά των θηρίων ο ειδωλολάτρης ηγεμόνας, εξαγριώθηκε περισσότερο από αυτά και έδωσε εντολή να τους αποκεφαλίσουν. Και με τον τρόπον αυτό οι μάρτυρες παρέδωσαν την αγία ψυχή τους «εις χείρας Θεού ζώντος».
Ο βίος και η πολιτεία των τριών αυτών μαρτύρων μας δίνει την αφορμή να τονίσουμε τα ακόλουθα.
Ο άνθρωπος όταν απομακρύνεται από τον Θεό και ζη χωρίς την Χάρη του, η δαιμονίζεται η αποκτηνώνεται και αποθηριούται. Μάλλον γίνεται χειρότερος από τα άγρια θηρία, γιατί εκείνα σεβάσθηκαν τους μάρτυρες και δεν τους έβλαψαν, παρά το ότι ήσαν νηστικά, και λογικά θα έπρεπε να τους κατασπαράξουν. Δεν το έκαναν όμως, επειδή και αυτά τα άλογα ζώα καταλαβαίνουν την παρουσία του Θεού, «οσφραίνονται» την άκτιστη Θεία Χάρη και ηρεμούν. Μελετώντας κανείς τους βίους των αγίων διαπιστώνει ότι πολλούς αγίους, που ζούσαν στην έρημο, τους υπηρετούσαν άγρια ζώα, όπως αρκούδες, λιοντάρια κ.λ.π.
Η Χάρη του Θεού όταν εισέρχεται μέσα στην καρδιά του ανθρώπου την μαλακώνει και την πλαταίνει τόσο, όσο να χωρά αγαπητικά όλη την οικουμένη. Αντίθετα, χωρίς την άκτιστη θεία Χάρη η καρδιά του ανθρώπου στενεύει και γίνεται σκληρότερη από την πέτρα και το ατσάλι, με αποτέλεσμα να παραμένη ασυγκίνητη μπροστά στον ανθρώπινο πόνο, την φτώχεια, την εξαθλίωση και την δυστυχία. Κυριαρχείται από τα πάθη και αδιαφορεί εντελώς για τους άλλους. Είναι τελείως ξένη προς την αληθινή αγάπη και διακρίνεται για την ιδοτέλεια, την αλαζονεία και το μίσος για εκείνους που θεωρεί εχθρούς. Μάλιστα, στην περίπτωση που ο θεωρούμενος ως εχθρός είναι αδύναμος, η συντριβή και η εξαφάνισή του σε ηθικό, η και σε βιολογικό επίπεδο, ανάλογα με τις περιστάσεις, είναι κάτι παραπάνω από σίγουρη.
Η παρουσία του Θεού δια των αγίων μεταβάλλει την ζούγκλα σε ήρεμο τοπίο και τα άγρια θηρία σε αρνάκια. Ενώ η παρουσία των εμπαθών ανθρώπων, των αγριοτέρων θηρίων, μεταβάλλει το ήρεμο τοπίο σε ζούγκλα, τον επίγειο παράδεισο σε επίγεια κόλαση, την ειρήνη σε ταραχή, την χαρά σε θλίψη και πόνο αβάσταχτο και το χαμόγελο σε δάκρυ.
Στις μέρες μας, γίναμε μάρτυρες ενός πολέμου μπροστά στην σκληρότητα και την αγριότητα του οποίου θα υποκλίνονταν και τα αγριότερα θηρία της ζούγκλας। Το αίμα των αθώων θυμάτων, που «βοά προς Κύριον» όπως το αίμα «Άβελ του δικαίου», φανερώνει το μέχρι που μπορεί να φθάση η ανθρώπινη μωρία και σκληροκαρδία, αλλά και η υποκρισία των «δοκούντων άρχειν των εθνών».Η απιστία οδηγεί κατά κανόνα στην σκληροκαρδία και την μισανθρωπία. Αντίθετα, ο φιλόθεος είναι και φιλάνθρωπος, επειδή η άκτιστη Χάρη του Θεού μεταβάλλει και μεταποιεί την «λιθίνη καρδία σε σαρκίνη ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝΤην ακαθαίρετον, Τριάδος δύναμιν, ανθηφορήσαντες, Μάρτυρες ένδοξοι, εναπετέματε στερρώς, την άκανθαν της απάτης, Τρόφιμε μακάριε, Εκκλησίας εντρύφημα, Σαββάτιε πάνσοφε, Αθλητών εγκαλλώπισμα, και δόξα ευσεβών Δορυμέδον όθεν υμάς ανευφημούμεν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου